SİZ FAKİRLİĞİN EDEBİYATINI YAPARKEN!
SİZ FAKİRLİĞİN EDEBİYATINI YAPARKEN!
Ben çocukken
Hiç parası olmaz sanırdım babaların
Benim gibi çocukların aksine!
Köyde yaşayan hiçbir babanın parası olmaz
Ve tüm babaların çocuklarının da
İhtiyacı olmaz sanırdım.
Bayram gelirdi köye
Geldiğine pişman ederdim bu yüzden
Babaların yüzünden!
Babalar bayram namazı sonrası ağlarlardı
Çocuklarının yanında
Hem de gülerek!
Hissetmezdi kimse
Ben bile!
Bana hiçbir zaman nasip olmadı
Gülerken ağlayan babaların gözyaşlarını görmek!
Büyüyünce bile!
Ha bir de
Geldiğine pişman olan bayramlar
Hiç vazgeçmedi gelmekten
Kapıdan, bacadan, sokaktan, dünyadan kovdum
Bana mısın demedi! Demezdi!
Büyüklere bir bayram öncesi alınan kıyafetlerin
Bir bayram sonrasına yetişmesi için yapılan hazırlıklar
Bir kaç beden daha büyük gelir
Bir kaç bayram daha beklemek gerekirdi!
Utangaç olduğuma kimse inanmasa da
Utanıyordum elini öpmeye babaların
En çok da kendi babamın.
Ben bayramları hep babam yüzünden
Pişman ederdim geldiğine!
Babamın yüzü düşmesin diye!
Kaçardım evden dağlara!
Peşimden gelmezdi bayram.
En çok o zaman sevinir
En çok o zaman ağlardım!
Anamın elini öperken ki rahatlığımı da
Değişmezdim dünya malına!
Babama gelen bayram
Gelmezdi Anama
Bilirdim!
Şimdi hiç çekinmiyorum
Babamın elini öpmekten
Uzaktan!
Şimdi hiç ölmüyorum ben bayramlarda
Ölmeye takatimin kalmadığını unutuyor
Gülüyorum
Ben çocukken gülen babalar gibi!
Oysa
Kim istemez
Edebiyatını yapmayı
Hiç görmediği fakirliğin!
M’S
