ŞİİR YONTARDIM

ŞİİR YONTARDIM
Delirmiş bir çobanın
Olmayan kavalının sesinde büyüdüm ben
Elleri ağız hizasında, çalar dururdu
Karşılık verirdi sarp kayalar
Ben şiir yontardım patikadan
Küçüktüm,
Otlar erken sararıp solardı
O zamanlar…
Bozkır alabildiğine yüzüm
Dağlar alabildiğine hüzündü.
Çelimsiz gülüşlerim vardı
Delirmiş bir çobanın ıslık sesiyle
Şiirler yontardım
Benzi sarı kuzuların
Ayak seslerinden…
Kaşların çatılmasını sevap,
Suratların asılmasını mübah zannederek büyüdüm.
Soğuktum
İklimler benden alıyordu rüzgarı
Soğuğa kendimden alıştım
Delirmiş bir çobanın olmayan kavalının sesiyle büyüdüm ben
Koyunlar otlardı ahenkli bir şekilde…
Ellerim ayaklarım yara bere içinde
Şiir yontardım
Zifirinde gecenin
Masallardan fırlayıp gelen korkular eşliğinde…
M’S