KALEMSİZ ŞAİR

Teşne umutlar dibindeyken gecenin
Günün doğduğu yere dikmeli gözleri
Zirve ıssız, soğuk; zirve kendini aşkın
Kıyasıya heba etmeli şair, müphem sözleri
Hayat umdesini dayatmakta ne kadar mahir
Ne denli sakin deniz çekerken dehlizlerine
Kavruk yüzlü insanlar isyanını sükût etmekte
Yüzüne bolluk maskesi geçiren kim varsa
Ziyasıyla yüzünün, ağına düşürmekte
Eli ayağına dolaşıp aman dileyenleri!
Bırakıp gitmek de var şiirde, özünde
Kalıp terk etmekte var satırlarının gizinde!
Ağdalı kayıplar vermekte yeğni yürekler
Darası kaç çeker, ab-ı hayat mı dilinden düşenler?
Her yürek paldır küldür girilmesin diye içine
Dikenli tellerle donatmakta kıyısını
Gemiler vursun, dalgalar söksün diye
Sağlam inşa edilmekte limanlar!
Bir gidimlik canı var karanlık yüzlü şehirlerin
Gündüz gözüyle!
Bir ölümlük sekteye uğrar vuslat dediğin
Firak nedir bilmeyene dil dökmek
Harcı değil kimsenin ve kalemsiz şairin!
M’S