EKSİLTİLEN HAYAT
Sözlerimi kalkan yapıp olanca gücümle cenge çıkmak varken
Süzülüverdim dört yanı duvarlarla çevrili şiirlerin içine
Ağır ağır, hücre hücre ölüyordum
Kiminin hoşuna gidiyordu ayakları mühürlü şehirler
Zoruna gidiyordu kiminin…
Sahibi tarafından terk edilmiş sevinçler gibi
Köpeklerin sokaksızlığı düşüyordu peşime
Belik belik saçları yolunmuştu zamanın
Zamanında ödenmeyen bedeller asılmıştı elleriyle
Kızılcık şerbeti içip de
Kabus dolu rüyalardan uyanma mavallarına hayret eder gibi yaptık
Şaşırarak dudak bükmenize de meydan vererek.
Umut muydu eksik olan?
Yoksa umudu kör kurşuna hedef yapan yaşanmışlıklar mıydı?
Eksik yaşanmışlıklar.
Yaşayası gelir mi insanın?
Geliyor işte!
Değil mi ki ölüm başucumuzda?
M’S
