DEM
Demlendikçe demimizi değil gamımızı yüklüyoruz geceye
Gece hantallaşıyor
Düşüyor göz kapakları önüme
Önümde yıllanmış bir ömür
Ekşidikçe vermiyor tadını
Gözyaşları sırılsıklam mı olmuş?
Kendini mi yakıyormuş içimdeki ateş?
Kime öğüt verir ki yarenler?
Ve kim kimin gel’ine tıkar kulakları?
Daha okunmadan çevriliyorsa sayfalar kendiliğinden
Hangi dua getirir gideni?
Hangi umut baş eder benim asiliğimle?
Unut ağırlaşan geceyi
Bırak kendi haline!
Kendimle kalsam
Ağlasam kendi halime!
Benim de bir geçmişim olaydı
Kurtulup cenderesinden hayıflanmaların…
Sükuta ermez bizde gece
Sonsuz uykulara dalıp gitse bile…
M’S