ÇÖL
Çayı demli içer
Ay ışığından korkar
Karanlığı severdi
Yağmur onun için yağıyor zannedip
Kendini sokağa atar
Tir tir titrerdi sokakta
Kışı hiç gelmeyecek sanıp
Kış gelince, önce onun içine düşerdi
Yaz gelmeden ölürdü çoğu zaman
Meleklerle kavga eder
Dönerdi yaz bitiminde dünyaya
Yapraklardan kanat yapardı
Ağaçları kıskanır
Kök salardı toprağa
Toprak üşürdü ayaklarından
Taşlar üşürdü
Gökyüzü ve bulutlar da
Üşüşürdü üstüne
Kızgın çöllerin varlığına
Nedense hiç inanmaz
Karların çöllere de düşmesini beklerdi
Hiç olmazların peşinden koşmaz
Peşinde koşan olmazlardan da kaçardı
Dirliksizdi
Kimse ikna edemezdi onu
Çöllere kar düştüğüne…
M’S
ÇÖL
