OYALANIYORUM KARANLIĞIMLA
ve ben de oyalanacak birşey buldum biliyor musun?
yıldızları seyretmiyorum artık
güneşle zaten değildim yaren
sırtımı yaslayacağım duvarlar sökün etti
karanlığına gömüldükçe yoklukların
oyalanıyorum işte
kendimden emin olmayan adımlarla garkoluyorum içine
içine işliyorum zifiri dünyanın
benden bihaber olsa da!
beni uyutmuyormuş
sorgulamıyormuş
yargılamıyormuş
sana ne!
sen karanlık değilsin ki?
bilmezsin tılsımını karanlıgın
gecenin siyahına tuş olmadın
taş olmadın dört duvar arasında
karanlık sorgulamaz
aydınlıksın
aydın bir yüz istersin
şeffaf ve atılgan
hep sana!
sen aydınlanırsın da bir gün
çekilince karanlığım üzerimden
güneş değil
toprak örter üstümü!
01.10
24.03.12
{fcomment}
Facebook yorumları