Seni martıların çığlıklarında buldum, yokluğun bağırıyordu avaz avaz…
Kıyılardan seslendim sana tüm suskunluğumla, yoktun!
Karşıdan bu yakaya baktım hep, ıslanmış gözler gördüm, silinmiş izler…
Giderken gelenlerin hayallerine daldım, gelirken gidenlerin…
Soluk benizli çocuklar gibi kalakaldım öylece.
Koca bir dünyaydı sanki şehir, alır mı diye bekledim hep beni de içine, alacak gibiydi korktum. Aşkın sigortası mesafelermiş dediler uzaklaştım.
Korkuların koynuna girmek gibi bir şey, ne kadar cesur olduğunu anlamak gibi…
Hangi sevgiliyi isterim ki bu kadar, hangi cezbedici bir hayatı almak isterim koynuma?
Arkama bakarak kaçtığım, ne olur çağırsın diye uzaklaştığım, el sallamadan koşup kaybolduğum, hep suya yazdığım düşlerimi…
O koca şehir işte, seni orda bıraktım.
İrkildim yeniden, yeniden doğmak gibi bir şey değil, gözlerimi semaya her kaldırışımda gökten sağanak sağanak yağan gözyaşlarını gördüm.
Islanmak ne demekmiş anladım mı? Bilmiyorum.
Gitmek ne demek? Kalabilmek, kalmayı göze almak? Bilemedim.
Geç kalmış çocuklar gibi tutunmaya başladığımdan beri hayata, bir bir kaydı ellerimden tutunduklarım. Kimisini de avucumun içinde ben erittim ama cesaret edemedim itiraf yorgunluğu vardı.
Düştükçe hayat gözlerimin önüne tekmeledim hep, gitmedi karartısı, her gördüğümde korktum, irkildim, sığınacak bir liman ararken, kendimi buldum.
Ben sende hep kendimi buldum, senin gitmelerinde…
Tek bana sığınman korkuttu, sığ değildi derinliğim, alır çekerdi içine seni.
Ne acımasız bir şehirdi gözlerimde barındırdığım anlam, ama yoktu.
Ne masum bir yüzü vardı şehrin ne acımasızdı, herkes gibiydi sanki deli eden bir çelişki barındırırken içinde, kim kaybolmak istemezdi ki.
Herhangi birisi olma, herhangi bir hayatın olsa da.
Beni ne tutar ki yoksa ayakta.
Bana girift bilmeceler de sorma, cümlelerin öyle yalın olsun ki, anladıkça anlam yükleyeyim.
Kısa kısa laflar ettiğime bakma, uzun uzun kal diye…
mustafasus@hotmail.com
{fcomment}