İNSAN OLSA ÖLÜRDÜ

İNSAN OLSA ÖLÜRDÜ
Kanadından dondu bir kuş
Üşüyen çocuğun gözlerinde seyre dalarken
Sokaklar da ne tenhaydı be
Soğuk kış gecelerinde.
Kuşlar uyumayı ne bilir
Sürekli devinim halindeyken dünya
Ve sürekli ölüyorken çocuklar.
İnsan olsa uyurdu!
Soluk kış gecelerinde
Evlerin pencerelerinden
Soluk birer şükürsüzlük sızıyordu
Kuşlar tahammül edemeden
Donup kaldılar öylece
Yalnızca gözleri ışıldayan
Çocukların bakışları yetmedi
Kuşları uçurmaya.
Kurşun yemiş gibi gövdesinden
Yığılıp kaldılar çocukların ayak ucuna!
İnsan olsa ölürdü
Utancından!
Kuşlar dondular
Gidenler de olmuştu
Bol keseden umut dağıtan insanlara aldanıp
Arkası kesilince göçün
Onlar da döndüler
İnsan olsa dönmezdi
Soru işareti bile havada kaldı
Soru cümlesi de
Yolun ortasındaki kaplumbağa misali
Girdi kitabın içine
Kimseye görünmeden.
Hızla gelen araba gibi
Nefes nefese kitabın sayfalarını karıştıran insan
Umut dağıtıyordu bol keseden
Dizinin dibindeydi kendi sabisi
Ve kuşların bundan hiç haberi yoktu!
Elemli bir yaşam sonucu
Dondu kuşlar
Kitabının ortasına gömülen insanın
Umudunun güneşi engelleyen gölgesine
Dayanamadı fazla!
Çocukların hayat hikayeleri de
Çok satsındı.
Satmadı!
İnsan olsa satardı
Satmıştı umudun üzerini cilalayıp
Çocukların üzerine örterek
Toptan satmıştı!
Kuşun kanadı fiyatına!
Gayet memnun kalmıştı insan
Dışarıya kör ve sağır olmasından.
İnsandı, ölmedi!
Çocuklar ölürken
İnsana sıra mı gelirdi?
M’S