Yüzüm Yok(öykü)

Her şey çok karanlıktı daha ilk günden. Işık yaktım aydınlansın diye. Sonra güldüm kendi kendime. Güneşin aydınlatamadığını sen nasıl aydınlatacaksın? dedim. Yutkundum sonra. Geceyi bekledim. Yavaş yavaş seçilmeye başladı başlar… Öne eğik başlar. Özüne eğik başlar. Herkes farkında kendinin. Aynaya bakınca evet bu benim diyorlar. Ayna da kırılıyor doğal olarak darılma olmasın diye. Kırık aynadan bakan biri kendisinin paramparça olduğunu görüyor. Etrafa bağırıp çağırıyor. Duvarları yumrukluyor. Üzülüyor kendi haline. Üzülüyoruz biz de. Bizden biri, parçalanmış olsa da neticede. Bizden, yani sağ salim biri. Ölmemiş olmasına rağmen kırılan aynadan daha kederli. Ayna kırık, bunun kafası kırık. Kırık bir yoldan geçmiş olsak ayakları kırılacak, o denli kırık. Gece olunca yeterince, Odanın içi de aydınlık yeterince… Zifiri aydınlık nedir bilir misin? Bilemezsin. Güneş yok, ışık yok, lamba yok, gaz lambası da yok ama el yordamıyla aydınlık işte. Parmağının ucuyla bulunan yüzler, başlar, gözler… Gözün görmediğini görüyor parmak uçları, zifiri aydınlıkta. Gece gibi yüzleri var insanların, ışık görmemiş yüzleri. Yüzünden düşen, gözünden de düşüyor. Aynaya bakmayı ihmal etmesi için uyardım kendisini. Yüzüm yerine geliyor yavaş yavaş demesin mi? Duvarlara vurduğu yumruğuna bakarken duvarın da aynayla birlikte yıkıldığını görürse… İşte o zaman yandık. Aynaya bakarken kendini göremez şimdi bu. Bu sefer de yokum der. Yok olması paramparça olmasından evla aslında ama gel de anlat nasıl anlatacaksan? Ayna yokken, kendisini yok zanneden kim var ki etrafımızda? Belki de yokluyor el yordamıyla yok’luğunu kim bilir? Bazı insanlar var, içinden çıkamazlar kendilerinin. Kendilerini gizlerler. Kendileri kimseyi görmediği için kendilerini de yok zannederler. Aynayı tutuşturdum eline, ben kaçtım olduğum yerden. Kafamda ayna kırılır belki, neme lazım? Ayna kırılsa uygun olur belki. Sustu uzun süre, aynada inceledi kendini.

Aldığım cevaplar oldukça ilginçti. Bilmem kimin alnı ne arıyor bende demesin mi? Onun gözleri neden bende diyor ısrarla! Ben ötekinin kulağını taşımaya mecbur muyum? dedi bir ara suskun kaldığında. Senin desem de inanmadı, bu yüz bana ait değil, olsa bilirdim dedi. Eski zamanlarda yaşayan birilerinin adlarını sayıklıyordu. Hem benim yüzüm yok ki diye ekledi, tüm bunları yaşamaya… Yüzü olmayan adamlardan kim kaldı be usta?