İNSAN EVLADI (Öykü)
Hiç unutmam sabah işe giderken yolun kenarında el kaldıran ihtiyar bir emmi gördüm. Biraz ileri gittim, durdum, geri gideceğim almak için, aynadan baktım elindeki baston bi’ kalkıp bi’ iniyor… anladım ki bana verip veriştiriyor durmadı diye…
Geri geri gidip aldım emmiyi.
Yaş 94 imiş. On yaş daha fazla…
Emmim öyle bir konuşuyor ki…
Fırsat olsa hayatını tamamen anlatacak.
Benim hanım 9 sene önce gitti dedi.
Arada çağırıyor gitmiyorum ben dedi.
Acelen ney mübarek, biraz daha yaşayayım n’olur dedi.
Emmim 94 yaşında ve ”Allah gecinden versin” diye dua ediyor…
Dünya bu işte.
Hem şikayet ederiz her şeyinden, hem gitmek istemeyiz öte yana.
Yarınki yazının konusu da çıktı böylece…
Şoförmüş zamanında. Bilmediği memleket yok.
Bir ara şehirdeki dairelerden söz edecekti birden vazgeçti niyeyse, irdelemedim ben de.
Üç tane oğlum var, 18 torunum var, ilkokul numaram 96 dedi.
Benim yaşıtlarım bilmez ilkokul numarasını ama ben bilirim dedi.
Duyarız sık sık, ihtiyarların hafızaları övünç kaynağı olur. Nedendir bilinmez.
İnsanın her yaşta kendini övecek bir şeyler bulması yadsınmamalı aslında. Kibir, riya gibi aşırılık olmadığı sürece.
Karşı çıkıyoruz falan ama… Kendini beğenmezse çatlar ölürmüş insan.
Nerede kalıyor, kiminle yaşıyorsun emmi dedim…
Hay sormaz olaydım…
Ben önüme bakarak araba kullanıyorum, kafasını önüme doğru getirdi…
Konuşurken hâl dilini seviyor emmim…
Gelin şöööle bakınca hayattan soğuyorum guzum dedi.
Benim ona o an bakmadığımı anladı, yani sinirli, kızgın bakınca diye de ekledi.
Üç oğlum var guzum, büyük oğlan kahve işletir onun evine gidince, gelin yemeği odama getirir ardından da sorar,
Baba bir şeye ihtiyacın var mı der. İlgilenir. Halbusem neye ihtiyacım olacak, odam var, televizyon var. Ama sorar işte… ”İnsan evladı büyük gelin guzum!”
Küçük gelin öyle değil. Yemeği odaya bırakıp ardını döner çıkar gider odadan.
Ölü müyüm sağ mıyım bakmaz bile, belki vücudum buz gibi olmuştur, insan bir bakar yüzüme…
Çay varsa içelim…
M’S
İNSAN EVLADI (Öykü)
