Okullar çocuklarda tamiri mümkün olmayan hasarlar oluşturur, desem?
Tam gelişme çağında sertleşen duygular, betonlaşan davranışlar kazanırlar çocuklar okullarda desem?
Okullar, çocuklara parlak bir gelecek sunma işlevini yerine getirmiyor desem?
Okullar, çocukları madde(zenginlik) bağımlısı yapıyor, desem?
Okullar, çocukların ruh yönünden gelişmesine engel oluyor desem?
Okul, çocuğun aile ile ilişkisini koparıyor desem?
Okul, değerlerimizden çocukları uzaklaştırıyor desem?
Daha diyecek çok şeyim var okullarla ilgili…
Hani bilirsiniz, sıkça duyduğunuz bir şey var…
Evde çocuğa ana farklı, baba farklı davranırsa veya ana ve baba ortak karar alıp çocuğa farklı bir eğitim vermeye çalışırken büyükana ve büyükbaba işin içine girince çocuk çığırından çıkar, hedeflenen amacı sekteye uğratır, denir ya…
Okul da bir nevi bu işlevi görür.
Okullar kapanıyor, çocuklar ailelere teslim ediliyor. Aileleri bir telaş sarmış durumda.
Yaz tatilinde de çocuklar evden uzaklaştırılmak isteniyor. Aileler rahat edebilmek için, güya çocukların sosyal, kültürel, sportif anlamda gelişmelerine katkı sağlamak amacıyla yaz kurslarına gönderilir.
Doğru veya yanlış bu da tartışılır lakin şu bir gerçek ki:
Aileler yükü üzerlerinden atmaya çalışıyor.
Yük derken, vicdani sorumluluktan söz ediyorum.
Biz elimizden geleni yaptık, okul çocuğumu bu hale getirdi demek isterler.
Aksi de iddia edilir ama bilinçaltında bu düşünce daima vardır ailelerde.
En başta saydığımız okulun olumsuz yönlerini bertaraf etmenin bir yoludur yaz tatilinde çocuğuna sahip çıkmak.
Okuldaki disiplinsizliği, laçkalığı aile en aza indirmek için çaba sarf edebilir.
Okul ayrı, aile ayrı, sokak ayrı bir eğitim veriyor çocuklara.
Aile etkisini yitirirse çocuklar elden gider.
Ailelerin, okullara müfredat dayatanların, eğitimle ilgilenen herkesin kafasında soru işareti bırakmak için sonunu toplamak istemediğim bir yazı…
Kendi kafamızda bu dağınık sorulara cevap verebilmek ümidiyle…
İyi tatiller…
OKULUN BOZDUĞUNU KİM TAMİR EDECEK?
