Eğitimde Statüko Önemli!
Eğitim millî olmalıdır, diyoruz yıllardır.
Akademisyenlerinden tutun da, yerli ve millî olan kim varsa hepsinin feryadı arşı âlâya yükseliyor.
Maarif, mürebbiye, muallim gibi kelimeler yeniden neşvünema bulsun.
Kavramlar çok önemli. Kavramlarla düşünmek de çok önemli, diyoruz.
Bakın;
Kısırlaştırılmış, hadım edilmiş, uydurulmuş, tek bir anlama gelen, töremeyen kavramlarla insanların zihinleri de iğdiş edilmiş durumda…
Eskiden kullanılan kavramlara baktığımız zaman, örnek vermek gerekirse bir “Rab” kelimesinden neler türetildiğini görürsünüz.
Çocuklarımızın kullandığı günlük kelime sayılarıyla ilgili yapılan istatistikler içler acısı.
Yetişkinler hâkeza öyle.
Ya öğretmenler?
Günde kaç kelime konuşuyorlar?
Kitaplara bakıyoruz okuduğumuz kitaplar da aynı kelimeler etrafında dönüyor.
Ya batıdan gelen kelimelerle okuyup yazıyoruz ya da uydurulmuş kelimelerle…
Yazarlarımızda da durum aynı, okurlarımızda da durum aynı…
Eski ama eskimeyen kelimeler kullanılmışsa bir yazıda veya kitapta, hemen dili ağdalı diyorlar, anlaşılmıyor diyorlar, neden sade dil kullanmadı diyorlar.
Demeye diyorlar da, sade dedikleri dilden neyi kast ettikleri malum.
“Türk milletine geçmişini unutturacağız, geçmişle bağlarını kopartacağız.” Diyenler amaçlarına büyük oranda ulaşmış durumdalar.
Yakında zaten emoji diliyle konuşacağız ve yazmaya başlayacağız.
Bazı kelimeleri mesajlaşırken kısaltmaya başladık çoktan. Onları görmezden geldikçe o kısaltmalar yazı diline de dökülecek.
Yazı yazarken bazı cümlelerin sonuna kızgınlık, tebessüm, şaşırma emojisi koymak istediğimiz oluyor yalan yok.
Meramımızı daha iyi ifade edebiliriz düşüncesine kapılıyoruz, yanlış anlaşılmaların önüne geçeriz diye düşünüyoruz.
Sanki eskiler yazı yazarken böyle bir yola başvurmuş gibi…
Her birimizin durumu içler acısı gerçekten.
Okullarda Türkçe eğitimi mi veriliyor, Türkçe ile ilgili teknik bilgiler mi aktarılıyor çocuklara yoksa sadece sınavlarda çıkacağı düşünülen konular mı anlatılıyor? adam akıllı irdelemek gerekiyor.
Türkçe’nin şuuru, ruhu, geçmişle olan sağlam bağı çocuklara verilmedikçe, eskimeyen kavramlarla düşünmeleri, okumaları sağlanmadıkça kendi etrafımızda fasit bir daire içinde dönüp duracağız.
Millî eğitim millî olsun, öze dönüş sağlansın, geçmişimizle bağımız kuvvetlendirilsin dedikçe bizler…
Kimsenin umurunda olmuyor.
Akademisyeni de, öğretmeni de ne öğreteceksin denildiyse onu öğretmeye devam ediyor.
İşini en iyi yapan ve hiçbir şekilde suçlanmayacak olanlar da tabii ki eğitim politikamızı belirleyenler.
Adamlar statükoya zarar gelmesin, yeni nesil geçmişi ile bağ kuramasın diye değil belki ama gecelerini gündüzlerine katıp harıl harıl çalışıyorlar…
Sonuç? Dön baba dönelim…
Mustafa Süs
