Okumak insanı hayata bağlayan en önemli davranış şekillerinden birisidir.
İlk emirdir.
İki günden fazla “okumayan” insanın sohbeti çekilmez olur derler.
Burada “kitap okumayan” demişler de ben kitap kısmını çıkardım özellikle.
Okumayan… Yani okumayı bilmeyen insanın kitap okumasının pek bir ehemmiyeti yoktur.
Okumayı bilmektir esas olan.
Okumak insanı vezir de edebilir rezil de edebilir.
Önce bunu bilmemiz bunun üzerine düşünmemiz lazım.
Başarılı olmak için okuyan insanlar başarı basamaklarını çıkadursunlar bizim alanımız onlar değil.
Mesleği ile ilgili okuyanlar çerçevemiz dışında.
Bizim derdimiz, dertlenmemiz gerekenler başkaları da değil.
Biz kendimizden sorumluyuz önce.
Okumanın bize kazandırdığı ne var?
Bunun üzerine epeyce düşünmek zorundayız.
Okumak bize kibir mi kazandırıyor?
Okumak bizi “ne oldum delisi” mi yapıyor?
Okudukça başkalarına yukarıdan bakmaya mı başlıyoruz?
Okudukça her ortamda, her fırsatta kendimizi satma derdine mi düşüyoruz?
İnsanlar iki çeşittir.
İlki bilgisiyle kendisini ön plana çıkaranlar, ikincisi davranışlarıyla ön plana çıkanlar.Çıkaran ve çıkanlar arasındaki farkı fark etmişsinizdir.
Sağlam okuma yapan insanın ön plana çıkma derdi yoktur.
Sağlam okuma yapan insanlar okuduklarını ilmek ilmek hayatlarına geçirirler.
Hepimizin nefsine hoş gelen bir davranışı ele alalım…
Dedikodu yapmak…
Yaparken insan kendisinden geçer.
Allah öyle bir imtihana tabii tutmuş ki bizi…
Kızgın kumlardan serin sulara atlamak gibidir dedikodu yapmak.
İftardan sonra içilen çay gibidir…
Açıyoruz kitabı Allah diyor ki…
Sana çok hoşuna giden bir şey verdim, onu yapmazsan, ondan kendini men edersen kurtulursun…
Biz ne yapıyoruz?
Evet diyoruz, dedikodu yapmak büyük günahlardan biridir.
Mü’min, kardeşinin bir ortamda itibarını zedelemez.
Yaradan ne de güzel söylemiş…
Sonra ne yapıyoruz?
O ortamda olmayan birisi hakkında olumsuz manada konuşurken kendimizden geçiyoruz.
Alın size, bize çürük okumanın neticesi.
Devamı haftaya…