ÇOĞALIYOR MEVSİMLER

 
 
ÇOĞALIYOR MEVSİMLER
Sık sık yokluyorum yokluğunu,
Gidiyorum bazen o yerlere
Hani bir kaç mevsimi birlikte yaşadığımız…
Gün geçtikçe daha da artıyor mevsimler
Sen yaz de,
Ben senden kalan…
Ben hâlâ en çok kışı seviyorum
Üşümek için değil
Eskidendi o…
Yokluyorum, mevsim kış olduğunda yokluğunu
En çok Kasım bitmiyor aylardan
Bitmesin diyecek kadar cesur değilim.
Korkak da değilim kış gelince yoklamaktan yokluğunu…
Bir mesafe uyduruyorum gittikçe
Çoğul kuruyorum cümleleri
Sığınmak için geceye
Akşam olur durmadan
Durur mu diyorum, durur mu?
Bardakta çay soğumadan?
Şimdi üzerine alınma vakti
Şiir yerine bir ceket
Zira soğudu havalar
Soğuk biliyorsun tüm mesafeler
Kalemim kanamalı bir hasta gibi
Eriyor git gide
Yokladıkça yokluğunu…
“Gel” diye bir kelime var
Bir eylem
Bir diriliş.
Kulağına hoş gelir
Ama mevsim kış
Gelmez göçmen kuşlar
Bahane ederek soğuğu…
Sen iliklerine kadar üşüyorsun ya
Tüm cümleler birer ceket gibi sarsın seni
Kanayan kalemimden dökülen.
Sen!
Yolcular gibi
Dört bir yanımı saran kolcular gibi
Korkutuyorsun beni.
İşlemediğim bir cinayet varsa da,
Korkuyorum,
Ecelim elimdeyken bile!
Mesafelere kış gelmemiş oysa,
Soğuk ve niye ki?
M’S