ÇOCUKLAR GİBİ

ÇOCUKLAR GİBİ
Karanlıktan ben de korkardım eskiden
Işıklar henüz icat edilmemişti
Koynuna sokulur yıldızların
Yürürdüm ay ışığının terkisinde
Gölgem yoktu meselâ
Tuhaf bir kalabalık kaygısı birikirdi
İçine yıldızları doldurduğum gündüzlerde
Uyurdum gün boyu
Çakıl taşlarının çorba diye kandırılma aracı olduğunu bilmeyen çocuklar gibi
Üstümü örtmeye kıyamazdı Anam
Üşüdükçe kendime gelirdim
Bilirdi!
Karanlığı severdim
Geceyi severdim
Üstünden atmaya çalışırdı beni gece
Bunu bilmezdim!
M’S