GÜZ

GÜZ
Ben asfalt yollarda yürümeyi hiç sevmedim
Toprak yolların tevazusuna da değişmedim kendimi
Yürüdükçe adımlarım kaldı geride
Bir de adım kalsın diye yürümedim
Adımlarım yaklaştırdı bazen kendimi kendime
Kaçarak gittiğim de oldu kendimden
Kendi hâlinde biriyken!
Kendimi gittiğim yollarda değil
Gitmek istediğim yollarda tanıdım
Hayaller de bir iklimdi bazen
Parçalı olmadı hiç bulutlar
Kesif bir Eylül kıpırdandı adımlarımın yavaşlığında
Nisan üstüme geldikçe bağlandı basiretim
Uçurum mudur, yar mıdır, yâr mıdır bilmeden
Yoldum kanatlarımı…
Ceylanlar dağdan kaçmış
Avcılar şehirden
Ağaçlar bükmüş boynunu
Adımlarımın üstünü örtmüş yapraklar
Güz müsün be mübarek
Damarlarıma bu kadar nüfuz edecek?
M’S