NİSAN İNSANI

NİSAN İNSANI
Alıntı bir şiirle bakıyordu hayata
İnsanlara, insanların yüzlerine
Çalınmış bir hayatı vardı belli
Bahar gelince gömüyordu kendini
Göğün altında, bulutların arasına
Kışa alışmışken nereden çıktı diyordu
Bahar, papatyalar, gelincikler?
Paltosunun yakaları dikti
Kuyruğu o kadar olmasa da!
Nisan’da unutmuştu kendini
Özgün şiirleriyle bakmaktan hayata!
Nisan da unutturmuştu kendini
Alıntı bir yaşam geçti eline
Gözleri taze çay kokusu almış gibi
Yokuşa bakıyordu, kışa ve içindeki soğuğa!
Bahar bitse yaz gelecek,
Ne büyük ızdırap!
Eylül de kardeş düşer mi Nisan’a?
M’S