PARALELLİKTEN YOKSUN

 

PARALELLİKTEN YOKSUN
Yalnızlığı öldüren bir yalnızlık benimkisi
Öyle çetrefilli,
Öyle kendine has ki
Saf düşüncelerimi alıp diyar diyar gezdiren
Sigaranın dumanı gözüme kaçsa
Yumup gözlerimi
İsyan etmekten kurtaracak kadar kendi halinde
Hali vakti yerinde bir yalnızlık
Kim yiğit olmaya heves ederse
Kim geçmek isterse dünyadan
Dünya malından
Bir kaç dişe dokunur cümle bağışlar
İsteyeni de affederim sanrılarımla
Yalnızlık üşütür derler
Yanmak nedir bilmeyenler!
Onları da affettim
Kendi iç dünyalarında.
İç dünyama neden girsin ki,
Eli yüzü düzgün hovarda yalnızlıklar ?
Kıymet bilmeyen bir ben
Yokuş çıkmak nedir bilmeyen sizlerle
İnceden bir hesabım yok
Olamaz da!
Üç beş kuruşluk vaktim var
Kime harcıyor olabilirim?
Kimin yalnızlığı umurumda olsun?
Asil bir soydan geldiği doğru
Doğru da!
Ne zaman ve kime doğru?
Geliyor açmış kollarını
Sen sana sanıyor
Yanılıyorsun
Ben gidiyorum ona
O geliyor bana doğru…
Paralel yoksunluğu içimde
İçten, içe doğru…
M’S