ARINDIM ÇOCUK SAFLIĞIMDAN
ARINDIM ÇOCUK SAFLIĞIMDAN
Birbirinden kötü duygularla aksattım gidiş yolumu
Kendimi kaç kez doğum sancısı çekerken
Kaç kez zifiri karanlığın sonunda gördüm
Güneşle hiç aram olmadı
Yaşadığımın kanıtı gibiydi yalanlarım
Çocukken anlatılan her anı çekiyordu beni kendine
Çocukluğumla da hiç aram olmadı
Geri dön deseler gene karanlığa döner yüzüm
Dönmez çocukluğuma
Kim yıktı beni böyle?
Kim aldı elimden oyuncaklarımı?
Diyecek halim yok!
Ne oyuncaklarım oldu,
Çamurdan arabalar dışında!
Ne de gerçekleşmeyen hayallerim!
Akşamdan kalma bir teselli var elimde
Çocukluğumdan kalma yanılgılarım…
Gittikçe artıyor yenilgiler
Kazandıkça artıyor
Sürü mantığı belki
Belki yokluk çekiyor bir başka yokluğu
Alıştım oysa
Almıştım payımı, bana düşen
Ağzımın payını da almıştım
Şurada bir çocuk uykusunda gülümsüyor
Gülümsüyorum ben de
Gülemediklerime!
Bir çocuk kadar saf olmak
Günahsız olmak istemezdim
İstemezdim çocuk olmak yeniden
Yenilenen acılardan mülhem…
Koyup da gidesim geldiğinde çocukluğumu
Arındım tüm saflığımdan
Yeni günahlar
Benden daha günahkâr!
Farkında olmak kadar
Sinir bozucu tüm yaşananlar…
Erkenden arındığımdan olsa gerek çocuk saflığından
Erken yazmaya başladı kâtip günahları
Tepeme dikilmiş elinde defter
Takılmadan okuyor günahlarımı
Bana tayin edilen hatip
M’S
