DAMITILMIŞ YALNIZLIK

DAMITILMIŞ YALNIZLIK

Öyle dar ki dünya,
Ne yana dönsem kendimi görüyorum.
Ayna sanki gökyüzü
Yer ayna,
Dört duvar da öyle.
Bir adım ötesi yok.
Bir uğultu
Bir iç hesaplaşması ki
Anlatılır gibi değil,
Yaşanılır gibi değil.
Ne kadar taş varsa
Hepsi tökezletmiş beni
Şimdi düşüyorum daha
Şimdi gelmiş aklım başıma!
Her yumruk atışımda,
Icimde parçalanıyor aynalar
Kanlar akıyor duvarlardan…
Yüzeysel birer mutlulukmuş
Başımı çevirip geçmelerim aynalardan.
Yağmur da fırtınalarının koynunda,
Gelip dayanmış kapıya
Çok olmuş aslında!
Ben yeni ıslanıyorum
Saçlarım yeni uçuşuyor rüzgarda…
Elime alıp bıçağı
Kendi sırtıma saplayalı yıllar olmuş
Şimdi fark ediliyor!
Elimde dağıtılmış bir efkâr kaldı
Gidilmiş onca yol
Sürtülmüş bir burun
Direği bile sızlamayan
Damıtılmış bir yalnızlık
Yaldızlı kelimelerle parlatılan.

M’S