KÜREKLER

KÜREKLER
İçime ak düştü
Saçlarımdan
Yapraklarımdan önce
Şakaklarımdan aktı saçlarım
Dallarımdan yapraklar
İçime düşen karların üstüne
İçime bir ferahlık
Bir soğukluk düştü.
Kıyıların izbesine
Kayıkların küreği düştü
Dalgalar şahit!
Çürümeye terk edildi
Sahipsiz yalanlar…
Kısa ömrün kârıydı
Dümeni kırık yaşamlar!
İçime düşen aklar
Gene bir Eylül sonuydu!
Sonradan görme duygularımla
Sahiplenmesini bildim yalanlarımı
Kime çarpsa dönüyordu
Vuruyordu yüzüme
Dalgaların kıyıya düşürdüğü kürekleri
Kış gelmeden üşümeye terk edilmiş yürekleri vurduğu gibi!
Yarım bırakılmış bir kitabın ortasına saklanan sancılar
Bir başka kitabın ortasından sökün ediyordu
İklimin adını sormak gelmiyordu aklıma
Aklıma ak düşmemişti henüz
Aklım başımla birlikte düşecekti
Çürüyen bir çift küreğin omzuna!
Uçan kuşlar havada soluklanmazdı
Öyle bilirdim!
Ve yorulmazlardı semada
Kanatlarına ak düşene dek
Kuşların!
M’S