KUYU (Deneme)
KUYU (Deneme)
Düşünüyoruz, düşünmek bize sayfalar dolusu işkence satırları armağan ediyor!
Satıraralarında kalmış cümlelerimizle dozunu artırıyoruz ruhumuzdaki kanayan, ağrıyan yaraların…
Kayıp ameller dönüşmüyor duaya, elimiz boş iken.
Boş boş konuşurken bile düşünüyor, düşüyoruz feryadımızın yankı bulacağı kuyuya!
Üzerine ölü toprağı serpilmiş yaşayanları çekiyoruz, tutup eteklerinden…
Ettiklerini buluyor düşmeyenler kuyumuza!
Kuyumuzu kör, kuyumuzu karanlık addediyorlar!
Dört mevsime aşina, yüzünden perçemleri dökülenler hücum ediyorlar, aman sakata gelmeyelim biz de…
Düşmekten korkan cesurlar güneşin önüne duruyorlar yenik düşüp ihtiraslarına ve inanıyorlar kendilerini bildiklerine, kendini bilmeyi bilmeyenler!
Güneşin şavkından medet umanlar, güneşin önüne perde olanlar, içimizdeki ışığı söndüreceklerini sanıyorlar!
Afrika görmemiş, uçuruma tutunmamış elsizler!
Yusuf’un icadı değildi kuyu, olmasaydı belki de icat ederdi, kimbilir?
Güneşi de, şavkından medet uman düşünce münafığı muhterislere armağan ederdi yalnızca…
Kendisiyle birlikte kuyuya düşen insanlık yön verdi kuyuya, düşmekten korkan cesur ve kendisine dokunmayan yılanın başını okşayanlara!
Düşünmeyi bilen robotlar icat edilmedi, gücü de yetmedi kimsenin buna!
Düşündüğünü sanan robot kılıklı insanlar da, çıktı insanlıktan kendi iç muhasebesini yapmayı bilmediklerinden!
Doyumsuzluk başını gösterdi ilkin, bencillikle süsledi insan, insanlıktan çıkmayı! İnsan olmaktan kurtulmak kolay değildi lâkin başardı çoğu bunu!
Hendeği atlayan, deve olmaktan kurtulacaktı oysa!
Hendeği atlamak için de düşünmek gerekiyordu.
Düşerim korkusuyla düştü insanlık Yaradan’ın gözünden.
Belhûm edal’di artık yerin üstünde kalıp kuyuya dudak bükenler.
Sökük ruhlar dikiş tutmuyordu hengame cerrahlarının masasında!
Ve biz, düşünenler, düşünmeyi bilmeyenlerin yüzündeki tebessüm idik. Biz düşündükçe onlar gülecekti. Hazıra konmak ne de kolaydı.
Dünyaya Yusuf yön verecek, Yusuf’u kuyuya atıp kaçanlar doyuracaktı karnını…
Kuyuya atacak kadar beyin de olmasındı!
M’S
